Lost Stars is tot dusver een van mijn favoriete boeken in het nieuwe Star Wars canon. In Claudia Gray’s Lost Stars volgen we Ciena Ree en Thane Kyrell, die elkaar enkele jaren voor A New Hope, als jonge kinderen, op de planeet Jelucan in de Outer Rim, leren kennen. Thane is de zoon van een rijke aristocratische familie, terwijl Ciena de dochter is van een arme familie op het platte land. Ze ontmoeten elkaar in de grote stad tijdens een festival ter ere van de Empire, en worden beste vrienden. Beide willen ze dolgraag piloot worden voor de Empire en ondanks hun verschillende afkomst studeren en oefenen ze jaren lang samen, tot ze beide toegelaten worden op de Imperial Academy op Coruscant waar ze opgeleid worden tot officier.
Vlak nadat ze hun opleiding afgerond hebben zijn ze beiden getuige van de vernietiging van Alderaan, een gebeurtenis die hun wereld totaal overhoop gooit. Deze ervaring drijft de een weg van de Empire, naar een leven als vluchteling, smokkelaar en uiteindelijk naar de Rebel Alliance, terwijl de andere juist vast houdt aan de loyaliteit voor de Empire en alles op alles zet om dergelijke nutteloze acties in de toekomst te voorkomen.
Maar in de loop der jaren komen de twee elkaar meermaals tegen op het slagveld, iets wat voor beide verre van makkelijk is.
Dit verhaal is echt ontzettend goed opgezet, zowel de hoofd- als bijpersonages komen erg geloofwaardig over en zijn goed uitgediept. In de proloog volgen we Ciena en Thane gedurende een aantal jaar waar we ze in korte stukjes van kinderen tot jonge volwassenen zien opgroeien en samen een band zien opbouwen. Hierdoor voelt het al vrij snel alsof we deze twee al heel lang kennen.
De gebeurtenissen beginnen acht jaar voor A new Hope, en eindigen een jaar na Return of the Jedi, tijdens the Battle of Jakku. In dit boek komen we te weten hoe de Star Destroyer Inflictor, die we in de Force Awakens op de achtergrond zien liggen, daar neergestort is.
Omdat het verhaal zich in een bekende periode en op bekende locaties afspeelt komen we onderweg ook verschillende bekende personages tegen, zo zien we Admiral Ozzel, Mon Mothma, Princess Leia, Grand Moff Tarkin en ook Darth Vader langs komen. Dit zijn geen geforceerde cameo’s, maar deze personages zijn allemaal op een erg logische en geloofwaardige manier in het verhaal verwerkt. Ook komen we bekende locaties tegen zoals Yavin, Hoth, Bespin, Endor en ook Lothal wordt een keer genoemd. Niet alleen komen we bekende personages en locaties tegen, ook zien we gebeurtenissen, zoals het opblazen van Alderaan en de aankomst van de Emperor op de tweede Death Star, vanuit een geheel nieuw oogpunt. We zien hoe gewone leden van de Imperial Navy omgaan met de gruwelijke daden die we uit de films kennen, zo volgen we een van de vrienden van Thane en Ciena, een Alderaaniaan die zijn thuisplaneet voor zijn ogen ziet verdwijnen. Hierdoor krijgen we een veel breder beeld van de naamloze officieren en Stormtroopers die we in de films voorbij zien komen.
Wat veel minder geloofwaardig overkwam was de manier waarop de Imperial Navy opgebouwd lijkt te zijn, Thane en Ciena studeren een paar jaar aan de Imperial Academy, na hun opleiding zijn ze beiden officier en vervullen ze verschillende taken, maar in mijn ogen zijn dit veel en veel te veel taken. Zo is Ciena op de brug van een Star Destroyer de persoon die de Tracktor Beam bediend, wanneer TIE Fighters een asteroïdeveld in vliegen is zij de gene die ze aanwijzingen geeft om er veilig doorheen te komen. Over TIE piloten gesproken, ze is er zelf ook een, en uiteraard is ze ook een monteur die TIE Fighters onderhoudt, maar daar stopt het niet, ze is ook shuttle piloot en zelfs een Stromtrooper! En dat alles is ze samen met haar klasgenoten in een opleiding van enkele jaren meester geworden. Dat ging me een beetje ver en kwam wat ongeloofwaardig over, maar dat is één van de weinige echte punten van kritiek op dit boek.
Het boek is voornamelijk op wat jongere lezers gericht waardoor het ondanks de lengte toch vlot weg leest.