De kop van BB-8

Roel’s Replica’s – De kop van BB-8

R2-D2 concept sachets van Ralph McQuarrieDeze keer is het tijd voor een replica die iets groter is dan we voorheen in deze serie gezien hebben. BB-8! Niet alleen is BB-8 een stuk groter dan de Lightsabers en Thermal Detonator die ik hier tot nu toe met jullie gedeeld heb, het is ook gelijk het project waar ik het langste mee bezig ben geweest. Toen in 2014 de eerste trailer voor The Force Awakens uitkwam was ik redelijk verrast door de nieuwe droid die we heel even in beeld zagen, een droid met een rollend rond lichaam, met daar bovenop een semi ronde kop. Het ontwerp deed gelijk denken aan een oude Ralph MacQuarrie schets, dit leek dan ook gelijk de inspiratie te zijn. Mijn enthousiasme was niet heel hoog. Leuk idee, maar ik kon niet heel enthousiast worden voor zo’n uniek ontwerp dat natuurlijk 100% CGI ging zijn en naar mijn eerste idee heel wat beperkingen zou hebben.

In april 2015 volgde ik online een panel op Star Wars Celebration Anaheim, waar R2-D2 zichzelf op het podium liet zien. En nadat hij een rondje gereden had werd er door Anthony Breznican verkondigd dat we nog iemand te zien gingen krijgen… BB-8!

Ik was enigszins verbaasd van die uitspraak, en vervolgens viel mijn mond wijd open toen er een fysieke BB-8 het podium op kwam rollen! Niks CGI, dat is een echt fysiek ding dat je kan aanraken! Een rollende bal met daar bovenop een semi ronde kop die er bovenop bleef liggen, maar complete vrijheid leek te hebben over waar het heen bewoog. Ongelofelijk! Mijn enthousiasme voor de droid werd direct met 42 vermenigvuldigd. En terwijl het panel nog bezig was, was ik in mijn schetsboek al ideeën aan het tekenen over hoe een dergelijke droid kon werken.

Een dag of wat daarna kwam ik er achter dat ik niet de enige was die deze ervaring had, er was namelijk al een heuse ”BB-8 Builders Club” opgericht. De club bestaat net als de R2-D2 Builders Club uit een groep mensen die fysieke droids maken en deze meenemen naar conventies en inzetten voor goede doelen. Natuurlijk bestond de BB-8 Builders Club al, hoe had ik daar aan kunnen twijfelen? Diezelfde dag was ik natuurlijk nog lid van de club en ben ik aan mijn build begonnen. Met het idee om voor de premiere van The Force Awakens een werkende droid te hebben. Jup.. keep dreaming 😛

Uiteindelijk was BB-8 voor de premiere van The Last Jedi dan eindelijk klaar. Of in ieder geval, grotendeels klaar. Hij kan nog niet bewegen, maar dat is een lange termijnproject waar ik op een laag pitje aan verder blijf werken.

Mijn werk werd door de builders club wat makkelijker gemaakt, zij hadden namelijk al printbare 3D modellen van een grote hoeveelheid onderdelen, nog niet alles, maar daar werd aan gewerkt, en daar ben ik zelf ook aan mee gaan werken.

Omdat me begon te dagen dat ik thuis eigenlijk helemaal geen ruimte heb voor een verzameling droids stelde ik mijn plannen eerst bij en wilde ik met zijn kop beginnen, die past nog makkelijk op een tafel of plank en het daar zou het dan voorlopig bij blijven. Op den duur zou ik dan wel weer verder zien. Dus hier een verslag van hoe ik BB’s kop geprint, afgewerkt en geverfd heb en heb voorzien van electronica.

 


 

Ik ben aan BB-8 begonnen met mijn oude zelfbouw 3D printer. Een Prusa i3 clone die doet wat hij moet doen, maar daar zeker nooit een ster in is geweest. De meeste prints kwamen daar redelijk uit maar hadden wel een hoop nabewerking nodig. De printer heeft een printvolume van 20 x 20 x 20 cm, wat vrij standaard is en alle BB-8 3D bestanden zijn afgestemd op de verschillende standaard printbed afmetingen. Alle onderdelen zijn geprint in Innofil3D Premium PLA, wat achteraf eenvoudig met schuurpapier na te bewerken is.

Ik begon met de kleinste onderdelen, de hologramprojector, en de bovenkant van de kop.

De hologram projector lukte aardig, heeft wat last van overduidelijke printlijnen, maar die zijn weg te schuren, het belangrijkste zijn de kleine ”kantelen” op de rand, die zijn er netjes uit gekomen. De metalen ring bovenop BB-8s hoofd is in twee delen verdeeld en het bovenste witte stuk is één geheel met een groef waar de twee metaalkleurige halve ringen overheen schuiven. Deze drie delen passen precies in elkaar waardoor ze samen één geheel vormen. Ze blijven nog even los zodat ze afzonderlijk geschilderd kunnen worden, dat scheelt weer een hoop afplak werk straks.

De antennes zijn allebei in de lengte doorgesneden, zodat de twee helften plat op het printbed gelegd kunnen worden, achteraf kunnen die tegen elkaar geplakt worden om complete antenne’s te vormen. De lange antenne is in het midden heel dun en flexibel, dat is bijna niet te printen, dus de clubleden hebben daar een handige oplossing voor gevonden, we gebruiken een stuk snaar van een elektrische gitaar. Dat is stevig genoeg om rechtop te blijven staan, maar flexibel genoeg om leuk heen en weer te zwiepen als BB-8s kop beweegt. De antenne-delen moeten zo glad mogelijk zijn, om dat te bereiken heb ik ze in een schroefboor vast gedraaid, vervolgens de schroefboor aangezet zodat de antennes mooi recht en vrij snel draaiden. Daar hoefde ik alleen maar een schuurpapiertje tegenaan te houden en de draaiende beweging deed al het werk voor me. De korte antenne heeft drie groeven, om deze mooi netjes te krijgen heb ik er voorzichtig een dunne vijl tegenaan gehouden terwijl de schroefboor zijn ambitie als draaibank verwezenlijkte.

Daarna ging ik verder met het radar oog, het grote zwarte oog het midden van de kop. Dat is opgedeeld in twee printbare delen, de uitstekende rand en het binnenwerk. De rand is vrij simpel, maar het binnenwerk dient met een wat hogere resolutie geprint te worden om alle details goed zichtbaar te houden. Beide onderdelen hebben een gat waar een rood LEDje doorheen gestoken kan worden, zodat het oog op kan lichten.

Tot dusver waren alle 3D modellen gemaakt met het weinige beeldmateriaal dat we tot zover van Lucasfilm gekregen hadden, en dat betekent dat we niet overal genoeg details van konden zien. Nadat ik mijn oog geprint had werd er een nieuwe poster gepubliceerd waar het oog een stuk duidelijker op te zien was. Daar werd duidelijk dat ons binnenwerk redelijk overeen kwam, maar dat de verhoudingen niet klopte. Dus met het nieuwe beeldmateriaal ben ik aan de slag gegaan en heb ik een nieuwe versie gemaakt die wel klopte. Het leuke van een dergelijke builders club is dat ik mijn versie gelijk met de rest van de groep heb kunnen delen en mijn versie inmiddels over de hele wereld te zien is in BB-8’s van andere clubleden.

 

Nu was het tijd om aan het echte werk te beginnen, de grote prints die samen de daadwerkelijke kop gaan vormen. het grootste gedeelte van de kop is opgesplitst in vier delen, welke met wat registratie pinnetjes en lijm aan elkaar gezet kunnen worden. De eerste van deze delen had een uur of 7 nodig om te printen.

Zoals hierboven te zien is verliepen deze prints niet helemaal van een leien dakje. Het eerste paneel heeft wat last van “branching”. Wanneer de printkop naar een nieuw stuk verplaatst en dus een stuk lege lucht overbrugt, zoals in het grote gat waar het radar oog in komt, lekt er nog wat PLA uit de printkop, wat zich ophoopt tot takjes die aan de print vast zitten. Dat is geen ramp, deze breek je er gemakkelijk af, maar dat probleem is gemakkelijk te voorkomen met wat kleine aanpassingen in de printer instellingen. Een groter probleem is te zien in de derde foto hierboven. De print die nog op de printer staat vertoont een duidelijke horizontale lijn die daar niet zou moeten zitten. Wat is hier gebeurt? Het printbed beweegt tijdens het printen heen en weer, maar is tijdens zo’n beweging een keer doorgeslipt, waardoor het printbed zich een paar millimeter verplaatst heeft ten opzichte van waar de printer denkt dat het printbed zich bevindt. Dat zorgt ervoor dat de laag na die verschuiving niet meer netjes op het model staat. De printer is vrolijk door gegaan met printen waardoor er een print uit kwam die nagenoeg perfect was, op die verschoven lijn na.

Aangezien deze print ook een uur of 7 duurde had ik geen zin om deze opnieuw te doen en heb ik geprobeerd om de fout te herstellen.

Omdat dit paneel vrij dun is en deze al gedeeltelijk verschoven is, was het een kleine moeite om de lagen op het foutpunt met een mes van elkaar te scheiden. Ik heb beide oppervlakken een beetje opgeschuurd en vervolgens met secondelijm aan elkaar geplakt om ze op hun plek te houden. Hierna heb ik een oude soldeerbout met een platte kop genomen en de breuklijn versmolten. Door de hete punt over het PLA heen te bewegen smelten de twee losse stukken aan elkaar, en door er een losse PLA draad bij te houden zijn groeven en deuken makkelijk weer op te vullen. Op deze manier heb ik de twee helften op de juiste plek weer aan elkaar weten te zetten en is de verbinding sterker geworden dan de rest van de print. Deze valt nooit meer uit elkaar. En met schuur en opvulwerk is de lijn straks helemaal niet meer te zien.

Hier ben ik overgestapt naar de Wanhao Duplicator i3 printer die het werk van mijn zelfbouw overnaam. De Wanhao is een stuk robuster en betrouwbaarder, waardoor het printwerk allemaal wat soepeler verliep. Na nog heel wat uren printen waren alle vier de panelen klaar. Deze panelen heb ik ook met de soldeerbout aan elkaar vast gesmolten, ook deze zullen nooit meer van elkaar loskomen. Nu deze panelen in elkaar zitten krijgen we voor de eerste keer een echt beeld van wat ik eigenlijk aan het maken ben, de stap van een stel losse stukken naar iets wat lijkt op je eindresultaat is altijd leuk, en ook deze keer is dat geen teleurstelling.

Vervolgens was de onderkant van de kop aan de beurt, deze bestond uit drie ringen die elk ook uit vier stuken bestonden. Deze zijn allemaal geprint en ook weer met de soldeerbout aan elkaar vast gesmolten. Ook had ik nog wat kleine en transparante onderdelen nodig, de lens van de holoprojector, het topje van een van de antennes en de lenzen/houders voor de LEDjes aan de zijkant van de kop.

Deze onderdelen moesten heel gedetailleerd en klein zijn, en in het geval van de lenzen voor de projector en LEDjes zelfs het liefst redelijk transparant. Ik heb deze onderdelen door Shapeways laten printen in hun Frosted Detail materiaal. Dat heeft een resolutie waar je u tegen zegt en is zoals de naam impliceert gedeeltelijk transparant. Perfect voor mijn doel.

De LED lenzen/houders zitten vast geklemd in de daadvoor bestemde gaten in de kop, elk heeft een platte voorkant en gaten aan de achterkant die net groot genoeg zijn om LEDjes in vast te klemmen. Doordat het materiaal gedeeltelijk transparant is geeft het geheel mooi uniform licht wanneer deze LEDjes aan staan.

En hiermee waren alle onderdelen voor de kop geprint. Zo helemaal in elkaar gestoken ziet het er al indrukwekkend uit, maar ik ben er natuurlijk nog lang niet. Nu komt het intensiefste gedeelte van het project: alle onderdelen glad genoeg krijgen dat ze eruitzien alsof ze gefabriceerd zijn in een fabriek in een sterrenstelsel hier ver ver vandaan.

Om tot een mooi strak resultaat te komen ben ik uiteraard eerst een tijd met schuurpapier in de weer gegaan. Alle onderdelen zijn met korrel 180 flink opgeschuurd. Na er een keer of twee overheen gegaan te zijn heb ik Bondo Spot Putty gebruikt voor het opvullen van de duidelijke deukjes, gaatjes en de littekens die achtergebleven zijn na het samensmelten met de soldeerbout. Nadat de spot putty helemaal uitgehard was ben nogmaals met schuurpapier over alle onderdelen heen gegaan, deze keer met korrel 240 schuurpapier.

Hierna was het tijd om alles te bedekken met een laagje XTC-3D, dit is een epoxy die specifiek bedoeld is om 3D prints glad te maken. De epoxy is gemakkelijk met een kwast over de print heen te smeren en het oppervlakte van de epoxy trekt zichzelf glad, dit elimineert een hoop zichtbare printlijnen, deukjes en oneffenheden. Het is zeker geen perfecte oplossing, dus het is wel nodig om vooraf te zorgen dat het oppervlak al zo glad mogelijk is. Nadat de epoxy goed uitgehard was ben ik er met een elektrische schuurmachine met korrel 200 schuurpapier overheen gegaan. Daarna heb ik alle onderdelen een laagje grijze grondverf gegeven om een goed beeld te krijgen van het totale oppervlak. Een grijze kleur laat alle oneffenheden zien die minder goed zichtbaar zijn door de kleurverschillen tussen het PLA en de spot putty. Alle overgebleven oneffenheden zijn waar nodig nog bijgevuld met spot putty, vervolgens weer opgeschuurd met korrel 200 schuurpapier, en vervolgens met korrel 400, etc, etc, tot alles helemaal glad was.

Een nadeel van de vloeibare epoxy is dat het niet alleen gemakkelijk in ongewilde deukjes en gaatjes vloeit, het doet datzelfde met gewilde groeven en gaten. En aangezien de kop van BB-8 vol met groeven en details zit die zichtbaar moeten blijven moest ik deze met fijne vijltjes allemaal weer vrij van epoxy maken.

Na enkele uren schuren, vijlen, grondverven en nog meer schuren kwam ik tot een heel net een glad resultaat.

Een volgende stap was het maken van de lens die op het radar oog komt.  Deze lens moest doorzichtig en perfect rond zijn. De makkelijkste oplossing die we hiervoor gevonden hebben in de groep is het gebruik van transparante kerstballen. Deze plastic ballen bestaan uit twee gelijke delen en zijn bedoeld om allerlei leuke dingen in een kerstboom te hangen. Een bal met een diameter van 80 mm blijkt perfect om in het radar oog te passen. Een standaard helft is alleen te hoog, dus deze moet wel even op de juiste hoogte doorgesneden worden. Maar dit is eenvoudig met een schuurwieltje op een Dremel of zelfs met een scherp mes te doen. Ik heb gekozen voor de Dremel methode en dit werkte perfect. Deze methode laat alleen een wat ruwe rand achter welke ik even netjes glad moest schuren. De schuurmachine leek hier perfect voor. Deze hoefde ik maar even langs de rand te laten glijden en deze werd netjes glad afgewerkt waarna hij perfect in de geprinte radar oog behuizing past. Belangrijk is hier wel dat je niet uitschiet en het plastic bekrast met de schuurmachine… gelukkig bestaat zo’n bal uit twee helften.

Nadat alle onderdelen mooi glad waren was het tijd om de verf tevoorschijn te halen. Voor alle witte delen heb ik een simpele spuitbus van ’t Stilleven gepakt, deze spuitbussen gebruik ik vaker en leveren altijd makkelijk een net resultaat. De witte glanslak is perfect voor alle witte delen van BB-8. Ik heb verschillende dunne laagjes toegepast, een te dikke laag droogt langzaam, kan uitlopen en gaan scheuren. Maar een groot aantal hele dunne laagjes drogen lekker snel en mooi strak.

De oranje accenten op de kop heb ik met een airbrush gedaan, ik heb oranje acrylverf verdund en ook weer in dunne laagjes aangebracht nadat ik de volledige kop in plakplastic had ingepakt. Dit plastic is losjes toegepast maar netjes strak en stevig aangedrukt op de plekken die oranje moesten worden, vervolgens heb ik een scherp X-Acto mes gebruikt om het plastic langs de randen van de accenten los te snijden en te verwijderen. Zo kon ik met de oranje verf lekker mijn gang gaan zonder bang te hoeven zijn dat er oranje verf op plekken terecht zou komen waar het niet hoort.

De “deksel” van het hoofd heeft meerdere kleuren gekregen, het wit is ook de spuitbus van ’t Stilleven maar de metalen ring heeft met een airbrush een paar lagen enamel ‘gun metal’ verf van het merk Humbrol gekregen. De kleur is erg overtuigend maar het nadeel van enamelverf is dat het een eeuwigheid nodig heeft om te drogen.

Toen ik alles dat tot dit punt klaar was samenvoegde kon ik niet anders dan breed glimlachen, het begint echt ergens op te lijken en de kleuren komen perfect uit.

Op dit punt had ik toch wel echt besloten dat BB-8 ook een lichaam zou krijgen, dus tijd voor wat voorbereidend werk. De dome krijgt aan de onderkant een 3 mm dik MDF plaatje om hem dicht te maken, aan deze plaat kan ik het mechanisme bevestigen waarmee hij straks op het lichaam komt te staan, maar kan ik tegelijk ook gebruiken om aan de binnenkant mijn elektronica aan te bevestigen.

Ik was niet helemaal overtuigd van de DMM (Dome Magnet Mount) die we in de builders group beschikbaar hadden, hij was vooral veel groter en dus zwaarder dan nodig, dus ik heb zelf een slankere ontworpen. De DMM heeft ruimte voor 4 sterke magneten die de kop straks aan het lichaam vast gaan houden en beweging mogelijk moeten maken, daarnaast is er ook plek voor 3 “wielen”.

Deze wielen zijn eigenlijk niets anders dan kogellagers. Ik heb in elke opening één groot en 9 kleine silicone ballen gestopt. De opening heeft aan de onderkant een gat waar de grote bal een stuk doorheen steekt en de bovenkant wordt afgedicht met het grijze stukje dat op de foto’s naast de DMM ligt. Deze constructie en het gekozen materiaal zorgen ervoor dat de ballen heel soepeltjes kunnen rollen en amper weerstand bieden, zo kan de kop gemakkelijk over het lichaam bewegen.

In de DMM komt ook één grote magneet die de kop naar het lichaam toe blijft trekken, en drie kleinere magneten die de positie van de kop bepalen, door drie dezelfde magneten in het lichaam rond te draaien kan de kop 360 graden ronddraaien. Magneten zijn leuk speelgoed, maar voor deze types krijg je héél snel héél veel respect. Ze zijn gewoon angstaanjagend zo sterk. Hoewel ik op de foto geen handschoen draag, heb ik ze verder eigenlijk alleen maar gehanteerd met dikke werkhandschoenen aan en ver bij metaal vandaan.

De DMM met de kogellagers en magneten aan boord is simpelweg met een stel bouten en moeren in het midden van de MDF bodemplaat bevestigd.

Dan door naar een klein beetje electronica. De verlichting. De “deksel” van de kop zit niet permanent bevestigd. In de metaalkleurige ring zit een hele lading kleine magneetjes die zich vastgrijpen aan magneetjes bovenin de rand van het witte gedeelte van de kop. Zo kan deze deksel er heel eenvoudig vanaf gehaald worden om bij de elektronica te komen.

Binnenin de kop heb ik een batterijhouder en twee schakelaars bevestigd. Eén van de schakelaars gaat van de batterijhouder naar alle LEDjes die permanent aan zijn, dus het radar oog en de langwerpige verlichting in de zijkant van de kop. Zo kan ik deze gemakkelijk in- en uitschakelen. Deze LEDjes zitten parallel aangesloten en zijn allemaal voorzien van een weerstandje zodat ze zonder problemen op drie AA batterijen werken.

En dan het iets ingewikkeldere stukje electronica. Het geluid, knipperende licht en de holoprojector. Ik gebruik een Arduino Micro, een kleine maar krachtige microcontroller. Hierop sluit ik het blauwe LEDje voor de holoprojector aan, zodat ik deze straks op commando aan en uit kan zetten. Daarnaast sluit ik ook een MP3-FLASH-18P op de Arduino aan, dit is een ontzettend klein geluidsbordje. Hier staan een berg MP3 bestanden van BB-8 geluiden op welke ik kan afspelen door de Arduino commando’s naar de audiochip te laten sturen. Op de audiochip zit een kleine speaker en een LEDje aangesloten zodat het witte lichtje onder het radar oog knippert als BB-8 praat, net als in de films. Het uiteindelijke plan is om dit geheel draadloos te maken, zodat ik de geluiden en de holo projector met een app op mijn telefoon of met een dedicated afstandsbediening kan aansturen, maar dat is een ingewikkelder verhaal waar ik nog mee bezig ben. Voorlopig heb ik een bedraadde afstandsbediening waarmee ik verschillende commando’s kan geven. De meest gebruikte daarvan is dat BB-8 op willekeurige momenten een willekeurig geluid laat horen. Erg leuk als hij gewoon in de kamer of op een conventievloer staat.

En dat is hem dan. De kop van BB-8. Compleet met geluid en verlichting. Op zichzelf natuurlijk al erg leuk om ergens op een kast of tafeltje te zetten. Maar wel wat karig natuurlijk. Dus door naar het volgende project: het lichaam van BB-8!

Star Wars Awakens
Een gezellige, sfeervolle community en een veilige omgeving waarin liefhebbers van popcultuur een hechte groep vormen.
Klik in dit vakje om meteen deel te nemen!